Spetterend nieuw begin!

Eigenlijk blijft het verbazingwekkend dat die twee dagen dat het kerst is er zoveel gedoe bij komt kijken. Zelfs voor mij als single was de grote vraag 'wat ga ik doen?'.
Uiteindelijk heb ik beide dagen doorgebracht met familie en het was ontzettend gezellig.
Niks geen moeilijk gedoe, geen gezeur maar gewoon gewoon. Op eerste kerstdag zat ik zelfs heerlijk met mijn bordje eten op de bank voor de tv, te midden van mijn ouders.
Want al die opsmuk, daar hadden we nu net even geen zin in, en het beviel prima.
En dan zijn die dagen ineens alweer voorbij. Vertrek je weer naar je eigen huisje waar er eigenlijk geen kerstversiering te bekennen is (afgezien van extreem veel kaarsen).

Vandaag is het dan 'zomaar' de laatste dag van het jaar.
2007 is over een paar uur voorbij en 2008 dient zich alweer aan.
Het is weer tijd voor de goede voornemens, voor de ' dit jaar ga ik alles écht anders doen', de lijstjes komen tevoorschijn. De Sonja Bakker afvalplannen liggen al klaar zodat men erop 1 januari meteen mee kan beginnen, iedereen roept wel iets.
En ik kan er altijd wel om lachen..al die goede voornemens die na de maand januari allang en breed weer zijn vergeten. Voornemens blijven nu eenmaal voornemens, zo blijkt elk jaar weer.

En ook al heb ik geen goede voornemens en ben ik best tevreden met het leven dat ik heb.
Stiekem, ergens diep van binnen hoop ik dat 2008 een jaar mag worden zoals ik nog nooit heb gekend. Ik wil open staan voor alles wat er op mijn pad komt.
Zo ook voor die nieuwe mogelijkheden op werkgebied die zich op de valreep van het oude jaar nog heeft aangediend. Eindelijk durf ik die stap te nemen.
En misschien durf ik in dit nieuwe jaar ook eindelijk de stap te nemen om toe te geven dat alleen zijn niet altijd leuk is. Wie weet loopt die ene leuke man dan ook wel ineens mijn leventje binnen.
Ik ga er een mooi jaar van maken...ik hoop jij ook!

Goed genoeg

'Als je het loslaat dan komt het vanzelf, kijk maar naar mij' sprak vriendin J.
Ze keek me bemoedigend toe en zag ik daar niet een kleine triomfantelijke blik in haar ogen?
Die avond was het gesprek, zoals zo vaak, weer over mannen en het gebrek er aan in mijn leven gegaan. Zelf had ze sinds kort een bijna twee meter lange aardige, normale, goeduitziende vent aan de haak geslagen. Ze twijfelde alleen, wist niet zo goed of hij het écht wel was.

Ik vroeg me hardop af of je wel weet of hij het écht wel is? Of je dat soms ineens doorhebt of dat het gevoel pas later kan komen. Volgens haar moest het je als een bliksem treffen en wist je het meteen zeker. Het kwam op mij over alsof ze teveel kasteelromannetjes had gelezen en te graag wilde dat het leven er echt zo uit zag.
Kan je misschien niet teveel hopen dat de liefde je als een bliksem treft, dat het net als in elke romantische Hollywood film een happy ending heeft en dat je je ware vindt. Kan het gewoon ook niet zo zijn dat er niet één ware voor je bestaat, maar juist meer?
Dat je soms verliefd kan worden op een man die in eerste instantie helemaal niet voldoet aan de uiterlijke beschrijving die jij in je hoofd hebt zitten. Dat je boodschappenlijst ineens niet meer voldoet, omdat hij goed genoeg is zoals hij is?

Zou dat niet heerlijk zijn? Gewoon die ene man tegenkomen die goed genoeg is zoals hij is?
Net zoals dat ik goed genoeg ben zoals ik ben!
Dat dingen wegvallen die er steeds meer toe lijken te doen, maar eigenlijk helemaal geen rol spelen in de liefde. Dat uiterlijk mooi is meegenomen, dat een pak hem goed staat ook, dat hij geen verkeerde sokken draagt, dat hij toevallig een leuke baan heeft en dito huis, dat er geen vervelende ex op de achtergrond een rol speelt. Doet dat er uiteindelijk toe?

Is het niet zo dat je valt voor iemand hoe hij kijkt, hoe hij lacht, hoe hij die arm om je heen slaat, naar je luistert, de juiste dingen zegt en soms juist niet, hoe hij je wil verrassen door eens kaarsjes aan te doen in huis in plaats van die grote felle hippe lamp die hij zo graag wou hebben, is het niet omdat hij precies weet wie jij bent en jij precies weet wie hij is?
Waarom lijkt het dan alsof er tegenwoordig allemaal andere dingen belangrijker zijn?

Waarom kan je niet gewoon goed genoeg zijn zoals je bent?

Feestdagen

Het ellendige gevoel van 'alleen zijn' steekt weer de kop op.
Buiten word het steeds donkerder, de feestverlichting hangt boven de winkelstraten, het is druk in de winkels en mensen razen langs me heen.
Ik ben op zoek naar kado's voor Sinterklaas.
We gaan het net als andere jaren met de familie vieren.
Het is zo'n feestdag die ik altijd heerlijk heb gevonden. De spanning die je had als klein kind..wanneer zou de Sint langs komen, en dan eindelijk de zak met kado's die voor de deur stond.
Pepernoten vlogen door het hele huis, chocolade letters en de lachende gezichten als ik de kamer rond keek. Nog steeds kan ik er heel erg van genieten.

Maar dan komen die kerstdagen ineens weer om de hoek kijken.
Twee dagen waarin iedereen zit volgeboekt met etentjes bij de familie en de schoonfamilie.
Verplichtingen waar eigenlijk bijna iedereen wel onderuit wil, maar om de lieve vrede te bewaren dat niet wordt gedaan. Je (schoon) moeder zal het je tenslotte niet in dank afnemen als je niet komt.
Het voordeel van alleen zijn is dat je dit soort dingen dus niet hebt. Er is geen terugkerend dillema 'bij wie gaan we 1e kerstdag langs en bij wie de 2e?'.

Maar hoe fijn een voordeel ook kan zijn...het heeft ook een nadeel.
Twee dagen bij je ouders zitten is ook weer niet datgene wat je in gedachten had.
Natuurlijk wil je best 1 dag naar je ouders, en is dat ook echt gezellig.
Maar wat doe je met die andere kerstdag? Niemand in je vriendenkring kan afspreken vanwege de verplichtingen en het scenario van alleen thuis zitten nodigt ook niet echt uit.
Eigenlijk moeten dit soort dagen, dagen zijn waarin je geniet van de mensen om je heen, maar misschien ligt daar tijdens de feestdagen juist wel teveel nadruk op.

Want als single is het misschien net even te confronterend dat jij niet dat dillema hebt en er alleen de keus overblijft ' ga ik een dag naar mijn ouders en blijf ik de andere dag alleen thuis'.
Terwijl ik dit allemaal op schrijf bekruipt me het gevoel waar ik toch over zeur?
Want met een relatie is het niet goed deze dagen, en zonder relatie ook niet.
Wat wil ik dan toch eigenlijk?
Het beste van beide werelden?
Zou ik dit op het verlanglijste voor de Sint kunnen zetten?

Ik en de Engelsman.

De dagen gaan weer snel voorbij in al z’n eenvoud en normale doen.
Het lijkt alsof er nooit iets is geweest.
Verbaas me er over hoe snel dingen voorbij gaan en hoe snel je weer verder ‘moet’.
Voel me leeg en verdrietig van binnen, iets wat ik lastig in woorden kan uitdrukken.
Hoe kan je uitdrukken in taal wat je zelf niet goed snapt?
Gevoelens die aan de oppervlakte kwamen waarvan je het bestaan al lang niet meer wist, puur omdat je ze al zolang niet meer had gehad.
Dacht niet meer te kunnen voelen, dat ik me had afgesloten van alles wat daarmee te maken had, uit zelfbescherming.
En ineens merk je het weer..voel je het weer..besef je het weer, het kan dus echt.
Ergens is er iets opgeborreld en merk je dat je er ook geen afstand meer van wilt doen.

De dagen gingen voorbij.
Soms praten we veel en soms weer helemaal niet, we bleven wel contact zoeken maar soms van een afstand en soms wat dichterbij. Wat was dit toch?Wat had hij toch?Wat deed hij met mij, dat ik me zo ging voelen?
Proberen met mijn kennis van het engels de dingen over te brengen die ik duidelijk wou maken, soms ging dat goed, vaak ook niet.
Hem horen zeggen ‘oh your in a cheeky mood’ gevolgd door een onweerstaanbare glimlach.
Ja, ik was in een cheeky mood..en dat had toch vooral met hem te maken.
Bedachtzaam formuleerde hij de woorden die uit zijn mond kwamen en de interesse van zijn kant voor ‘mijn’ stad was groot.
Hoe leuk is het om jou plek/stad te zien door de ogen van een buitenstaander.

Soms voelde ik echt dat er meer was..dat hij me in de gaten hield.
En soms juist weer precies het tegenovergestelde. Zou dat alleen mijn onzekerheid zijn geweest of voelde ik het wel goed aan? Waarom durf ik nou toch niet op mijn gevoel te vertrouwen zoals ik dat in andere situaties wel durf?
Er waren plannen gemaakt om te gaan stappen, maar er kwam niks van terecht, hij was te moe van de fietstocht door de stad. Hij verontschuldigde zich de volgende dag meteen bij me voor het niet aanwezig zijn bij het borrelen van mij en mijn vrienden, en ik was niet adrem genoeg om hem te laten merken dat ik het inderdaad erg jammer had gevonden. Ik had zijn aanwezigheid die avond erg gemist. Zaterdagavond, nog 1 dag te gaan en dan zou hij weg zijn.
Ik durfde er niet bij stil te staan.

En daar zat ik dan de laatste dag, dicht tegen hem aan, een veilig vertrouwd gevoel, van twee mensen die toch een soort van band hadden opgebouwd in die dagen.
En terwijl ik moed aan het verzamelen was om te vertellen wat ik voelde, verstoorde een collega mijn moment. Ik nam hem op terwijl hij in gesprek was met zijn collega, en bedacht me dat hij echt speciaal was. Hoe kon ik nou geen actie ondernemen, zo onzeker zijn?
Waarom?
Wat had ik te verliezen, en wat had ik te winnen? En toch durfde ik het weer niet.
Ik zei wel dat ik het vreemd vond dat hij morgen weg ging en deed er quasi grappig over door met mijn vingers zogenaamde tranen weg te vegen.
Hij vond het ook jammer om weg te gaan, en moest wel lachen om mijn ‘tranen’.
Maar het leek net of we beiden ons niet met dat moment wilden bezig houden en er daarom maar verder het zwijgen toe deden.

En dan was daar ineens het moment van afscheid.
We gaven elkaar drie zoenen en eigenlijk wou ik hem ook knuffelen,gewoon even vasthouden.
Het gebeurde alleen niet, het ging zo raar.
Ik probeer het moment weer terug te halen, maar het lukt me niet zo goed.
Ik hoor hem iets zeggen als, “ik kom zeker terug en misschien wel sneller dan gedacht”.
Het enige wat ik uit mijn mond kon krijgen is, is dat hij van harte welkom is om te logeren.

We zwaaien nog een keer,ik wens hem een goeie reis en dan loopt hij weg.
De laatste keer op weg naar zijn appartement.
Ik kijk hem na en zie hem steeds verder verdwijnen. Hij kijkt niet meer om, hij is weg.
En ineens besef ik dat het echt voorbij is.
Dat dit gevoel nooit meer terug komt en hoe leeg ik me daardoor ineens voel.

Weekend Break

Mijn bank bleek dit weekend een perfect toevluchtsoord.
Verscholen onder mijn kobalt blauwe dekentje, mijn hoofd rustend op een dik kussen.
Naast me op tafel een pot thee en een zak m&m's zonder pinda's omdat ik die met pinda's niet zo lekker vindt.De woonkamer voelde behaaglijk warm aan en er was niets op tv, dus galmden er zielige liedjes door mijn huis.

De ultieme weekendbreak zou ik haast zeggen, ware het niet dat het allemaal een façade was.
Daar lag ik dan op mijn bank verscholen voor de buitenwereld. Verstopt in mijn veilige thuishaven.
Waarom voelde ik me toch weer zo verdrietig?
Ik kan toch zo goed alleen zijn? En ik heb er soms toch ook zoveel behoefte aan..aan dat alleen zijn?
Waarom zit ik nu dan zielig te zijn omdat ik alleen ben?
De vragen gingen door mijn hoofd.

Het is niet het alleen zijn, maar het feit dat je nooit samen bent met iemand, en er dan voor kiest om alleen te zijn. Om dan even je eigen ding te doen, of je eigen weekend in te plannen.
Mijn alleen zijn begint steeds minder op een keuze te lijken, al vraag ik me vaak af of het ooit een keuze is geweest?
Het is nu eenmaal zo gelopen, ik en mijn alleen zijn.
Het niet hebben van een relatie is geen weloverwogen beslissing geweest maar iets waar ik steeds geen controle over leek te hebben.
Om me heen werd iedereen verliefd, storten zich vol overgave in de warmte en geborgenheid van de ander. En ik stond langs de zijlijn.
Kan het niet gewoon zo zijn dat sommige mensen de liefde aan zich hebben hangen?
Dat het voor hun haast vanzelfsprekend lijkt om tegen de liefde aan te lopen, alsof ze er geen enkele moeite voor hoeven te doen.

Het voelt soms alsof ik aan het zwemmen ben met diploma A en ik de rest in het grote zwembad zie dobberen met alle haalbare diploma's op hun badpakken/zwembroeken geplakt.
Ik hoor er niet echt bij.Dat stoort me.
Tegelijkertijd vroeg ik me hardop af, terwijl ik met mijn hand in de zak m&m's graaide: ' waar wil je dan zo graag bij horen?'.

Gewoon gewoon.

'Jij bent gewoon Nerida.'

Blijkbaar heb ik last van het ' girl next door syndroom', het meisje dat het echt lukt om een vriendschap aan te gaan met een man.
Een vriendschap die in stand blijft omdat het nooit verder gaat, geen zoen, geen sex, niets.
'Alleen maar' vriendschap.
Min of meer is/was dat het verhaal van mijn liefdesleven.
Ik kreeg vriendschappelijke schouderklopjes, die me fikse blauwe plekken opleverden (goh zo hard was het toch niet?), ze boerden in mijn bijzijn en hadden het over zaken die je als vrouw echt liever niet wilt horen. Soms vroeg ik me weleens af of ze nog wel door hadden dat ik ook een vrouw ben.
Was ik verworden tot Nerida, gewoon Nerida en geen vrouw, meisje, relatiemateriaal?
Okee, deze mannen waren geen relatiemateriaal, maar toch baal je als je het gevoel hebt dat je meer 'one of the guys' bent.

Op de een of andere manier is dat beeld uiteindelijk veranderd.
Ik merk het aan hun manier van kijken.De blikken die ik krijg als we uitgaan en ik in gesprek raak met voor hun onbekende mannen. De complimenten die ik krijg over hoe ik eruit zie.
De gesprekken die ineens niet meer gaan over hun nieuwste verovering.
Het is anders geworden.
Ik voel dat ik niet langer 'one of the guys' ben maar eindelijk in hun ogen,one of the girls.
En dat, ondanks dat ze geen relatiemateriaal voor mij zijn, voelt goed.
Eindelijk ben ik niet meer zo gewoon gewoon.

Onbereikbare liefde

Eigenlijk zag ik er tegenop om de stad in te gaan.
Donderdag is één van de meest drukke dagen en eigenlijk probeer ik die altijd te vermijden. Maar omdat ik de hele week al last van uitstel gedrag had, moest ik er nu toch echt op uit.
En soms, heel soms vraag je,je af of toevalligheden bestaan?

Terwijl ik in gedachten stond te kijken voor een etalage voelde ik ineens dat er een hand op mijn schouder werd gelegd.
Verschrikt draaide ik me om en keek in zijn lachende gezicht.
Ik schrok me rot en kon dat waarschijnlijk niet verbergen.
Het was zeker al twee jaar geleden dat ik hem voor het laatst had gezien.
Hij keek me aan met twinkelende ogen en glunderde helemaal, terwijl ik hem, voor mijn gevoel, stond aan te gapen.
Daarna zag ik pas dat zijn vriendin naast hem stond.

Hij zag er goed uit, eigenlijk te goed.Twee jaar had ik hem niet gezien en hij was niets veranderd.
Jaren geleden had ik hem leren kennen in een discotheek, van verliefdheid was geen sprake. Hij was gewoon leuk en het klikte tussen ons. Veel mensen vroegen of er tussen ons iets meer aan de hand was.
Langzamerhand veranderde mijn gevoel voor hem..ik werd verliefd.
En ik kreeg het gevoel dat er bij hem ook meer speelde.
Totdat daar die ene avond was en een vriendin van mij terloops vertelde dat hij al jaren een vriendin heeft.Ik was met stomheid geslagen. Nooit had hij ook maar één woord gezegd over een vriendin. Ik wist niet beter of hij was vrijgezel.
Hij gaf als excuus dat het nooit ter sprake was gekomen.
Het contact tussen ons werd vanaf dat moment anders, ik nam afstand en hoopte stiekem dat hij toch in zou zien dat ik de vrouw voor hem was. Het bleef zoals verwacht bij hoop.

Terwijl we daar zo op staat stonden te praten leek het alsof ik hem gisteren nog had gezien. Het voelde zo vertrouwd.
Het vreemde was dat we elkaar maar bleven aankijken, onze ogen dwaalden geen moment af. Zijn vriendin voelde zich zichtbaar ongemakkelijk en probeerde hem over te halen verder te gaan winkelen.Hij keek naar haar, daarna weer naar mij en ik zag de twijfel.
Als zijn vriendin er niet bij was geweest waren we waarschijnlijk ergens wat gaan drinken. Het voelde namelijk alsof we nog lang niet uitgesproken waren.
Ik zei dat ik echt verder moest met boodschappen doen en zei hoe leuk ik het had gevonden om hem te zien. Ik wenste ze een fijne avond, zag zijn verbaasde blik en vervolgde mijn weg.
Omkijken durfde ik niet.
Er zat ineens een dikke knoop in mijn maag.
Deze ontmoeting had me geraakt, het was die blik toen ik voor het eerst in zijn ogen keek.

Zo Single als wat...

'Ik kan me je helemaal niet voorstellen met een vriend,ik ken je alleen maar zonder, je bent al zolang single.'

De woorden dreunen na in mijn hoofd.
Mijn dierbare vriendin heeft me even met een klap terug op aarde gebracht.
Ineens word me duidelijk hoe men mij ziet, wat voor beeld er in de loop der jaren van me is gevormd.
De single vriendin ben ik. De vriendin die nooit met een man op feestjes komt, die nooit een jongen komt voorstellen, de vriendin die nooit met haar vriend hoeft te overleggen of ze wel langs kan komen.
Ik ben de vriendin die altijd alleen is.
Ik ben bijna het toonbeeld van de 'single vrouw'.
Waarschijnlijk ziet ze mijn verbeten gezicht en roept daarna dingen die mijn gemoedstoestand niet echt verbeteren.
'Je bent zo zelfstandig, je staat zo midden in de wereld, soms zou ik zo met je willen ruilen..echt'.

Met me willen ruilen?
Ik kijk haar aan en zie vanuit mijn ooghoeken haar twee kinderen in de gang lopen.
In haar woonkamer hangt het vol met foto's van deze twee prachtige kinderen en de trouwfoto van haar en haar echtgenoot.
Ze is al jaren gelukkig met deze leuke man en volgens haar is ze met de komst van de kinderen alleen nog maar gelukkiger geworden.
En dan zegt ze dat ze met mij wil ruilen?
Het gras lijkt altijd groener aan de overkant, maar in dit geval weet ik dat ze toch liever haar eigen gras heeft.
Dat van mij is namelijk verre van groen, en dat beseft ze maar al te goed.