Goed genoeg

'Als je het loslaat dan komt het vanzelf, kijk maar naar mij' sprak vriendin J.
Ze keek me bemoedigend toe en zag ik daar niet een kleine triomfantelijke blik in haar ogen?
Die avond was het gesprek, zoals zo vaak, weer over mannen en het gebrek er aan in mijn leven gegaan. Zelf had ze sinds kort een bijna twee meter lange aardige, normale, goeduitziende vent aan de haak geslagen. Ze twijfelde alleen, wist niet zo goed of hij het écht wel was.

Ik vroeg me hardop af of je wel weet of hij het écht wel is? Of je dat soms ineens doorhebt of dat het gevoel pas later kan komen. Volgens haar moest het je als een bliksem treffen en wist je het meteen zeker. Het kwam op mij over alsof ze teveel kasteelromannetjes had gelezen en te graag wilde dat het leven er echt zo uit zag.
Kan je misschien niet teveel hopen dat de liefde je als een bliksem treft, dat het net als in elke romantische Hollywood film een happy ending heeft en dat je je ware vindt. Kan het gewoon ook niet zo zijn dat er niet één ware voor je bestaat, maar juist meer?
Dat je soms verliefd kan worden op een man die in eerste instantie helemaal niet voldoet aan de uiterlijke beschrijving die jij in je hoofd hebt zitten. Dat je boodschappenlijst ineens niet meer voldoet, omdat hij goed genoeg is zoals hij is?

Zou dat niet heerlijk zijn? Gewoon die ene man tegenkomen die goed genoeg is zoals hij is?
Net zoals dat ik goed genoeg ben zoals ik ben!
Dat dingen wegvallen die er steeds meer toe lijken te doen, maar eigenlijk helemaal geen rol spelen in de liefde. Dat uiterlijk mooi is meegenomen, dat een pak hem goed staat ook, dat hij geen verkeerde sokken draagt, dat hij toevallig een leuke baan heeft en dito huis, dat er geen vervelende ex op de achtergrond een rol speelt. Doet dat er uiteindelijk toe?

Is het niet zo dat je valt voor iemand hoe hij kijkt, hoe hij lacht, hoe hij die arm om je heen slaat, naar je luistert, de juiste dingen zegt en soms juist niet, hoe hij je wil verrassen door eens kaarsjes aan te doen in huis in plaats van die grote felle hippe lamp die hij zo graag wou hebben, is het niet omdat hij precies weet wie jij bent en jij precies weet wie hij is?
Waarom lijkt het dan alsof er tegenwoordig allemaal andere dingen belangrijker zijn?

Waarom kan je niet gewoon goed genoeg zijn zoals je bent?