Score: 0 kaartjes, 2 rekeningen, 1 krant, tig reclamefolders, geen enkele e-mail, geen lief berichtje via de hyves, geen digitale e-card.
Fijn dat valentijnsdag zo geruisloos aan me voorbij is gegaan. Eigenlijk is het een terugkomend ritueel.
Je kijkt toch even in je brievenbus in de hoop dat die stille aanbidder je toch een kaart heeft gestuurd, en je kijkt toch even in je inbox van de e-mail. Je kan het toch nooit zeker weten?
Tegelijkertijd is het gewoon een hopeloos commercieel iets, waar ik helemaal niet aan mee wil doen, waar ik ook niet vatbaar voor wil zijn (maar stiekem toch ben) en waar ik gewoon nonchalant over wil zeggen dat ik er niets mee heb.
En toch blijf ik elk jaar weer hopen, hopen op een brievenbus vol leuke post en die bos rode rozen.
Maar eigenlijk heb ik er niks mee..dat valentijnsdag gedoe.
vrijdag 15 februari 2008
maandag 4 februari 2008
I don't like mondays.
Het is weer eens zo'n dag. Zo'n dag dat je liever diep onder je behaagelijke warme dekbed was blijven liggen. Dat je die wekker niet had gehoord, dat de wereld even fijn door gaat met draaien maar dat jij er heel even niet aan mee doet. Je kop in het zand steken, struisvogelpolitiek bedrijven.
Terwijl ik dit zit te schrijven heb ik er eigenlijk wel spijt van dat ik het niet gewoon heb gedaan. Dat ik niet gewoon een dagje voor mezelf heb genomen. Heerlijk zwelgen in zelfmedelijden met alleen maar zielige muziek en chocolade, de typische vrouwen dingen die het leven op sommige momenten even erg aangenaam en draagbaar maken.
Het gekke is ook dat het dan weer niet helemaal te verklaren is waar dit troosteloze gevoel vandaan komt. Het weekend was leuk, ik heb maar op één moment gedacht dat ik op dat moment wel graag een man naast me had willen hebben. Het was tijdens een etentje in een druk restaurant.
Ik zat daar met familie om me heen, allemaal setjes, en ik was geen setje. En even, heel even, flitste dat door me heen. Het besef dat je wederom alleen bent, setjesloos, in je eentje.
De momenten dat, dat door me heen flitst worden gelukkig al steeds zeldzamer. Het is fijn om te bedenken dat je bepaalde gedachten toch daadwerkelijk op een plankje in je denkbeeldige kast kan zetten en het daar lekker laten verstoffen.
Zodat je ter zijner tijd nieuwe gedachten,die veel beter voor de gemoedstoestand van deze 'eeuwige' single zijn, kan omarmen.
Terwijl ik dit zit te schrijven heb ik er eigenlijk wel spijt van dat ik het niet gewoon heb gedaan. Dat ik niet gewoon een dagje voor mezelf heb genomen. Heerlijk zwelgen in zelfmedelijden met alleen maar zielige muziek en chocolade, de typische vrouwen dingen die het leven op sommige momenten even erg aangenaam en draagbaar maken.
Het gekke is ook dat het dan weer niet helemaal te verklaren is waar dit troosteloze gevoel vandaan komt. Het weekend was leuk, ik heb maar op één moment gedacht dat ik op dat moment wel graag een man naast me had willen hebben. Het was tijdens een etentje in een druk restaurant.
Ik zat daar met familie om me heen, allemaal setjes, en ik was geen setje. En even, heel even, flitste dat door me heen. Het besef dat je wederom alleen bent, setjesloos, in je eentje.
De momenten dat, dat door me heen flitst worden gelukkig al steeds zeldzamer. Het is fijn om te bedenken dat je bepaalde gedachten toch daadwerkelijk op een plankje in je denkbeeldige kast kan zetten en het daar lekker laten verstoffen.
Zodat je ter zijner tijd nieuwe gedachten,die veel beter voor de gemoedstoestand van deze 'eeuwige' single zijn, kan omarmen.
Abonneren op:
Posts (Atom)