Het gaat zoals het gaat (of niet gaat)

Je probeert er heel hard niet aan te denken.
Om er totaal, maar dan ook totaal niet mee bezig te zijn.
Je rommelt wat in huis, natuurlijk niet zomaar, niet zonder reden, maar goed dat weet jij alleen.
Je checkt af en toe je e-mail, je gaat uiteindelijk met toch wel enigzins wat tegenzin naar je werk.
Je checkt weer af en toe je e-mail.
Je checkt weer af en toe je e-mail.
Je checkt weer af en toe je e-mail en zowaar er is een mail.
Een e-mail die afkomstig blijkt te zijn van een nieuwsgroep waar je bij staat ingeschreven.
Je humeur zakt beetje bij beetje naar het nulpunt.
Terwijl ik doeg zeg op mijn werk en in de kou en de donkere avond richting huis fiets, volgt de ene overpeinzing de andere op.

Waarom nou niet? Wat toch ook weer ontzettend toevallig..althans toeval bestaat toch niet?
Zou het nou echt niet? En hoezo vind ik dat dan zo vervelend?
En het houdt me toch totaal niet bezig..dat roep ik toch aldoor heel hard tegen mezelf.
Nee hoor, het doet me niks.
Hooguit is hij gewoon wat interessant.
En verder zoek ik er helemaal niks achter, écht helemaal niks.
Moet ik ook niet doen, want dan maak ik het groter dan het is.
Ik maak altijd alles groter dan dat het is.
Ik moet eens niet zo moeilijk doen, en gewoon doen,en al die dingen uit mijn hoofd zetten.
Want dat gaat toch niet gebeuren. En wil ik wel dat er wat gaat gebeuren?
Nee toch? Ik wil helemaal niks.
Hij is hooguit gewoon wat interessant.
En ik zoek er helemaal niks achter, want er is niets achter te zoeken.
Dus vanaf nu is het uit je hoofd.

De fietstocht leek uren te duren, de overpeinzingen in mijn hoofd begonnen pijn te doen.
Thuis gekomen was mijn huis koud en leeg, maar wel erg netjes en leuk.
Ik stapte mijn bed in, nadat ik nog even doelloos had zitten rondzappen en er niets op tv was.
Mijn kussen lag niet lekker, mijn bed voelde koud en ik had nog wel sokken aangetrokken.
Waarom gaat het nou nooit zo zoals ik stiekem hoop dat het gaat.
En waarom wil ik soms dat het juist niet zo gaat..omdat dat eng is.
Ik werd moe van mezelf, maar kon de slaap niet vatten.
Mijn hoofd draaide overuren...

Een willekeurige avond..

Hij trekt meteen je aandacht.
Eigenlijk hoeft hij er niet veel voor te doen, zijn uitstraling is alles zeggend.
Hij vult een kamer, een ruimte.
Je hebt soms van die mensen die dat kunnen, of in zich hebben.
Vaak, denk ik, zonder dat ze het van zichzelf weten, of juist weer te goed van zichzelf weten.
Hij heeft van beide kanten trekjes.
Zelfverzekerd, flamboyant, onzeker, verlegen, macho achtig.
Iets in hem spreekt me aan, en ik kan maar niet benoemen wat dat iets toch is.
Zijn ogen kunnen je doordringend aankijken, zonder dat je je daar ongemakkelijk bij voelt.
Hij had me gezocht,en gevonden terwijl ik me verschool achter mijn kopje thee.
Mijn handen omklemden het warme glas en het maakte me minder gespannen.
Gek is dat, er is niets, er zal (hoogstwaarschijnlijk) ook nooit iets zijn en toch raakt het me.
Er is afstand en tegelijkertijd ook weer niet. Zijn passie is voor mij herkenbaar, zijn verleden raakt mijn verleden en door dat verleden zijn wij elkaar in dit heden tegengekomen.
We namen afscheid.
En dat was het..niets meer en niets minder.

Zomergevoel

Het dansen ging me deze avond makkelijk af, het leek wel alsof de muziek speciaal voor mij was gemaakt. Ik deed mijn ogen dicht en voelde het nog warme zand tussen mijn tenen.
Dit was het ultieme zomergevoel..een gevoel wat je eigenlijk altijd vast wilt houden.
Ik keek om me heen en zag alleen maar lachende gezichten.

En net toen ik mijn ogen weer dicht wilde doen struikelde hij over mijn tas.
Languit in het zand lag een onbekende meneer met donkerbruin haar die mijn tas overduidelijk niet had gezien.
Ik hielp hem overeind en verontschuldigde me voor mijn tas die wel een beetje in de weg had gestaan. Hij begon te lachen en zei dat het een zachte landing was geweest. Twee donkerbruine ogen staarden me aan.

Zou het misschien de alcoholroes zijn geweest waar ik toch wel enigzins in verkeerde?
De rosé smaakte nu eenmaal als ranja, of kwam het door iets anders?
Terwijl we naar elkaar keken voelde ik ineens iets gebeuren.
Het kriebelde en ik besefte me dat ik een erg aantrekkelijke man had laten struikelen..okee, niet met opzet, maar het was toch wel een leuke tactiek.Terwijl we zaten te kletsen voelde ik de spanning met de minuut toenemen.
Zou hij toenadering zoeken of moest ik nu maar eens iets gaan doen? En terwijl ik dat zat te bedenken voelde ik ineens zijn lippen op de mijne.

Liefde is de kern van het menselijk leven

Is het niet zo dat liefde een belangrijke rol in het menselijk leven speelt? Liefde geeft troost wanneer men hulpeloos en triest is, en geeft troost wanneer men oud en eenzaam is. Het is een dynamische kracht die we zouden moeten ontwikkelen en gebruiken, maar die we vaak nogal verontachtzamen, vooral in onze jonge jaren, waarin we een vals gevoel van zekerheid ervaren. De grondreden voor het liefhebben van anderen is de erkenning van het simpele feit dat elk levend wezen hetzelfde recht op en hetzelfde verlangen naar geluk heeft en niet naar lijden, en de overweging dat jij als individu één levenseenheid bent in vergelijking tot de hoeveelheid van anderen in deze onophoudelijke zoektocht naar geluk.

Dalai Lama

Zomerliefde...

Fietsend door de stad zie ik de terassen vol zitten.
Mensen kletsen, mensen kijken, mensen drinken, mensen genieten.
Het zomerzonnetje wakkert gevoelens aan die in de winter diep verborgen zitten onder allerlei lagen.

De winter in al z'n pracht is niet mijn tijd van het jaar.
De donkere koude avonden die ervoor zorgen dat je hoofd op volle toeren draait.
Het overdenken van gevoelens, van zaken die zijn geweest of nog moeten komen.
Het is niet goed voor mijn algehele gemoedstoestand en ik weet niet goed hoe ik het elk jaar weer moet voorkomen. Het is de ultieme confrontatie met mezelf waar ik elk jaar het liefst voor weg zou lopen, maar wat met geen mogelijkheid kan.

Nu is er de zomer. De tijd waarin alles bloeit,groeit, schijnt en straalt.
Het lijkt wel alsof elke zonnestraal er persoonlijk voor zorgt dat de wereld om ons heen er nét even wat beter uit ziet. Dat dingen nét even wat soepeler gaan.
Het zorgt voor een leeg hoofd en een licht gevoel.
Het zorgt voor een glimlach, een explosie aan sproeten, voor een bruin kleurtje, blondere haren, dat je de deuren en ramen wilt openzetten.
En tijdens de zomer hoop ik elk jaar weer, diep van binnen, nooit uitgesproken, alleen maar gedacht, hoop ik weer op die liefde die de zomer in al zijn facetten nog nét even mooier maakt.

Zo'n avond.

Terwijl je op de dansvloer je best staat te doen en te genieten van de heerlijke muziek, blijkt het een onmogelijk opgave te zijn om aan al het mannelijks wat er rondloopt geen aandacht te schenken.
De één ziet er nog hipper uit dan de ander. Dan komt er weer een exemplaar langs die blijkbaar last heeft van de warmte, te zien aan de natte plekken onder zijn oksels. Je oog valt op een fijne mannelijke achterkant, maar helaas blijkt de voorkant nogal jong uitgevallen
( hooguit 19 jaar).

Niet veel later komt er een man (eindelijk een man en geen jonge knul) bij je dansen.
Je vrouwelijke intuitie zegt dat die man hier niet alleen staat te dansen omdat hier toevallig net ruimte blijkt te zijn. Hij kijkt af en toe wat om zich heen en je ziet dat de bier rijkelijk zijn lichaam binnen is gegleden. Zijn oogleden hangen richting dansvloer en echte aantrekkelijke dansmoves kunnen er ook niet meer vanaf. Dronken, maar hij is desondanks best lekker. Zijn vriend blijkt iets meer noten op zijn zang te hebben en stapt heldhaftig op een vriendin van mij af.

Ik heb wel eens gelezen dat het niet uit maakt wat je zegt, maar dát je iets zegt, als openingszin.
Dat bleek maar weer bevestigd te worden toen die vriendin me vertelde dat ze bijna niets van zijn gebrabbel had verstaan, terwijl hij met een voldane glimlach op zijn gezicht verder ging met dansen.

Terwijl ik met mijn flesje water in de hand even wat bekenden ging begroeten liep ik tegen een aardig uitziende jongeman aan. Hij aarzelde, wou verder lopen, keek me recht in mijn ogen en ik dacht 'goh zou het vanavond dan toch nog leuker dan leuk worden?'.
Terwijl hij nog eens naar mij en mijn flesje water keek hoorde ik hem in mijn oor fluisteren 'heb jij toevallig een pilletje bij je?'.

Het was duidelijk, deze avond zou het qua mannen geen succes worden.

Winterblues

De dagen en weken, ze zijn voorbij gevlogen zonder dat ik er al te veel moeite voor moest doen.
Soms gaat dat zo. En soms lijken de dagen maar niet voorbij te willen gaan,en zou ik niets liever willen dan dat de tijd sneller zou gaan.
Eindelijk is de zomertijd weer ingegaan en eindelijk is daar die langverwachte zon die alles net even wat mooier laat lijken. De vogels buiten hebben weer het hoogste woord en de bomen komen langzaam in bloei te staan.
Heerlijk, de tijd dat iedereen weer wat vrolijker, flirteriger en aardiger is komt er aan.
Ik kan niet wachten om straks in het park rond te hangen met vrienden, een fles rosé erbij en mensen kijken en kletsen. Kletsen over het leven en alle andere belangrijke dingen des levens.
Ik kan niet wachten om straks weer naar buitenconcerten te gaan, naar festivals, een ijsje te eten en dan weer ergens buiten neer te ploffen en gewoon te zitten.
Eigenlijk mag ik toch wel zeggen dat ik last had van een winterblues, die nu langzaam als sneeuw voor de zon verdwijnt, eindelijk!

Valentijnsdag..?

Score: 0 kaartjes, 2 rekeningen, 1 krant, tig reclamefolders, geen enkele e-mail, geen lief berichtje via de hyves, geen digitale e-card.

Fijn dat valentijnsdag zo geruisloos aan me voorbij is gegaan. Eigenlijk is het een terugkomend ritueel.
Je kijkt toch even in je brievenbus in de hoop dat die stille aanbidder je toch een kaart heeft gestuurd, en je kijkt toch even in je inbox van de e-mail. Je kan het toch nooit zeker weten?
Tegelijkertijd is het gewoon een hopeloos commercieel iets, waar ik helemaal niet aan mee wil doen, waar ik ook niet vatbaar voor wil zijn (maar stiekem toch ben) en waar ik gewoon nonchalant over wil zeggen dat ik er niets mee heb.
En toch blijf ik elk jaar weer hopen, hopen op een brievenbus vol leuke post en die bos rode rozen.
Maar eigenlijk heb ik er niks mee..dat valentijnsdag gedoe.

I don't like mondays.

Het is weer eens zo'n dag. Zo'n dag dat je liever diep onder je behaagelijke warme dekbed was blijven liggen. Dat je die wekker niet had gehoord, dat de wereld even fijn door gaat met draaien maar dat jij er heel even niet aan mee doet. Je kop in het zand steken, struisvogelpolitiek bedrijven.
Terwijl ik dit zit te schrijven heb ik er eigenlijk wel spijt van dat ik het niet gewoon heb gedaan. Dat ik niet gewoon een dagje voor mezelf heb genomen. Heerlijk zwelgen in zelfmedelijden met alleen maar zielige muziek en chocolade, de typische vrouwen dingen die het leven op sommige momenten even erg aangenaam en draagbaar maken.

Het gekke is ook dat het dan weer niet helemaal te verklaren is waar dit troosteloze gevoel vandaan komt. Het weekend was leuk, ik heb maar op één moment gedacht dat ik op dat moment wel graag een man naast me had willen hebben. Het was tijdens een etentje in een druk restaurant.
Ik zat daar met familie om me heen, allemaal setjes, en ik was geen setje. En even, heel even, flitste dat door me heen. Het besef dat je wederom alleen bent, setjesloos, in je eentje.
De momenten dat, dat door me heen flitst worden gelukkig al steeds zeldzamer. Het is fijn om te bedenken dat je bepaalde gedachten toch daadwerkelijk op een plankje in je denkbeeldige kast kan zetten en het daar lekker laten verstoffen.
Zodat je ter zijner tijd nieuwe gedachten,die veel beter voor de gemoedstoestand van deze 'eeuwige' single zijn, kan omarmen.

Vergrootglas.

Je hebt soms van die avonden dat je weet dat het in de lucht hangt.
Misschien ligt het meer aan jezelf dan aan de 'lucht', maar je weet dat er misschien wel eens iets heel erg leuks kan gebeuren.
Toen hij over de drempel stapte en me van onder zijn pet met een grote glimlach aan keek, kon ik niets anders dan mijn liefste glimlach tevoorschijn toveren.Niet lang daarna raakten we aan de praat over van alles en nog wat. Hij kwam uit Engeland en woonde al een tijdje in Amsterdam en was hier op stap. Ik voelde dat het tussen ons klikte en merkte dat ik daar zenuwachtig van werd.

Hoe komt het toch dat je je ineens bewust word van een bepaalde spanning die tussen twee mensen inhangt en dat je daar vervolgens niet naar gaat handelen? Dat je eigenlijk precies het tegenovergestelde doet van wat je wilt doen. Ik kletste met hem en genoot daarvan. Ik zag zijn twee prachtige bruine ogen die me lief aankeken en wist me geen houding te geven.
En dan ineens voel je je geen zelfbewuste vrouw van dertig die het allemaal wel weet, maar voel je je twaalf jaar oud,onbeholpen en verlegen.

Je wilt geen muur optrekken en net doen alsof het je niet raakt. Je wilt niet net doen alsof hij maar gewoon een leuke jongen is waar je een leuk mee gesprek hebt. Je wilt die klik niet negeren, en toch doe je het. Ik probeerde het rationele los te laten en meer te voelen en in het moment te staan.
Maar het lukte me niet, ik had een deur dicht gegooid en blijkbaar had hij het gemerkt.
Niet veel later namen we afscheid en kreeg ik drie zoenen.
En terwijl ik naar huis fietste dacht ik hoe ik dit toch weer voor elkaar had gekregen?
Hoe het toch komt dat die eeuwige onzekerheid weer de kop opsteekt op momenten dat je dat dus absoluut niet wilt.

Je wilt sterk zijn, sterk genoeg om die onzekerheid niet binnen te laten. En toch lukt het je bijna niet en steekt het langzaam weer z'n kop op. Ik baalde dat ik hem had laten gaan terwijl ik duidelijk voelde dat er een klik was. Het wordt misschien eens tijd om al die adders onder het gras, al die dingen die me zo in de weg staan, als het op de liefde aankomt, eens onder een vergrootglas te leggen.
Wat staat me zo in de weg? Wat maakt me bang? Waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe?

Misschien als ik dat eindelijk weet kan ik hem, wie dat dan ook moge zijn, daadwerkelijk binnen laten.