Eigenlijk blijft het verbazingwekkend dat die twee dagen dat het kerst is er zoveel gedoe bij komt kijken. Zelfs voor mij als single was de grote vraag 'wat ga ik doen?'.
Uiteindelijk heb ik beide dagen doorgebracht met familie en het was ontzettend gezellig.
Niks geen moeilijk gedoe, geen gezeur maar gewoon gewoon. Op eerste kerstdag zat ik zelfs heerlijk met mijn bordje eten op de bank voor de tv, te midden van mijn ouders.
Want al die opsmuk, daar hadden we nu net even geen zin in, en het beviel prima.
En dan zijn die dagen ineens alweer voorbij. Vertrek je weer naar je eigen huisje waar er eigenlijk geen kerstversiering te bekennen is (afgezien van extreem veel kaarsen).
Vandaag is het dan 'zomaar' de laatste dag van het jaar.
2007 is over een paar uur voorbij en 2008 dient zich alweer aan.
Het is weer tijd voor de goede voornemens, voor de ' dit jaar ga ik alles écht anders doen', de lijstjes komen tevoorschijn. De Sonja Bakker afvalplannen liggen al klaar zodat men erop 1 januari meteen mee kan beginnen, iedereen roept wel iets.
En ik kan er altijd wel om lachen..al die goede voornemens die na de maand januari allang en breed weer zijn vergeten. Voornemens blijven nu eenmaal voornemens, zo blijkt elk jaar weer.
En ook al heb ik geen goede voornemens en ben ik best tevreden met het leven dat ik heb.
Stiekem, ergens diep van binnen hoop ik dat 2008 een jaar mag worden zoals ik nog nooit heb gekend. Ik wil open staan voor alles wat er op mijn pad komt.
Zo ook voor die nieuwe mogelijkheden op werkgebied die zich op de valreep van het oude jaar nog heeft aangediend. Eindelijk durf ik die stap te nemen.
En misschien durf ik in dit nieuwe jaar ook eindelijk de stap te nemen om toe te geven dat alleen zijn niet altijd leuk is. Wie weet loopt die ene leuke man dan ook wel ineens mijn leventje binnen.
Ik ga er een mooi jaar van maken...ik hoop jij ook!
maandag 31 december 2007
zondag 9 december 2007
Goed genoeg
'Als je het loslaat dan komt het vanzelf, kijk maar naar mij' sprak vriendin J.
Ze keek me bemoedigend toe en zag ik daar niet een kleine triomfantelijke blik in haar ogen?
Die avond was het gesprek, zoals zo vaak, weer over mannen en het gebrek er aan in mijn leven gegaan. Zelf had ze sinds kort een bijna twee meter lange aardige, normale, goeduitziende vent aan de haak geslagen. Ze twijfelde alleen, wist niet zo goed of hij het écht wel was.
Ik vroeg me hardop af of je wel weet of hij het écht wel is? Of je dat soms ineens doorhebt of dat het gevoel pas later kan komen. Volgens haar moest het je als een bliksem treffen en wist je het meteen zeker. Het kwam op mij over alsof ze teveel kasteelromannetjes had gelezen en te graag wilde dat het leven er echt zo uit zag.
Kan je misschien niet teveel hopen dat de liefde je als een bliksem treft, dat het net als in elke romantische Hollywood film een happy ending heeft en dat je je ware vindt. Kan het gewoon ook niet zo zijn dat er niet één ware voor je bestaat, maar juist meer?
Dat je soms verliefd kan worden op een man die in eerste instantie helemaal niet voldoet aan de uiterlijke beschrijving die jij in je hoofd hebt zitten. Dat je boodschappenlijst ineens niet meer voldoet, omdat hij goed genoeg is zoals hij is?
Zou dat niet heerlijk zijn? Gewoon die ene man tegenkomen die goed genoeg is zoals hij is?
Net zoals dat ik goed genoeg ben zoals ik ben!
Dat dingen wegvallen die er steeds meer toe lijken te doen, maar eigenlijk helemaal geen rol spelen in de liefde. Dat uiterlijk mooi is meegenomen, dat een pak hem goed staat ook, dat hij geen verkeerde sokken draagt, dat hij toevallig een leuke baan heeft en dito huis, dat er geen vervelende ex op de achtergrond een rol speelt. Doet dat er uiteindelijk toe?
Is het niet zo dat je valt voor iemand hoe hij kijkt, hoe hij lacht, hoe hij die arm om je heen slaat, naar je luistert, de juiste dingen zegt en soms juist niet, hoe hij je wil verrassen door eens kaarsjes aan te doen in huis in plaats van die grote felle hippe lamp die hij zo graag wou hebben, is het niet omdat hij precies weet wie jij bent en jij precies weet wie hij is?
Waarom lijkt het dan alsof er tegenwoordig allemaal andere dingen belangrijker zijn?
Waarom kan je niet gewoon goed genoeg zijn zoals je bent?
Ze keek me bemoedigend toe en zag ik daar niet een kleine triomfantelijke blik in haar ogen?
Die avond was het gesprek, zoals zo vaak, weer over mannen en het gebrek er aan in mijn leven gegaan. Zelf had ze sinds kort een bijna twee meter lange aardige, normale, goeduitziende vent aan de haak geslagen. Ze twijfelde alleen, wist niet zo goed of hij het écht wel was.
Ik vroeg me hardop af of je wel weet of hij het écht wel is? Of je dat soms ineens doorhebt of dat het gevoel pas later kan komen. Volgens haar moest het je als een bliksem treffen en wist je het meteen zeker. Het kwam op mij over alsof ze teveel kasteelromannetjes had gelezen en te graag wilde dat het leven er echt zo uit zag.
Kan je misschien niet teveel hopen dat de liefde je als een bliksem treft, dat het net als in elke romantische Hollywood film een happy ending heeft en dat je je ware vindt. Kan het gewoon ook niet zo zijn dat er niet één ware voor je bestaat, maar juist meer?
Dat je soms verliefd kan worden op een man die in eerste instantie helemaal niet voldoet aan de uiterlijke beschrijving die jij in je hoofd hebt zitten. Dat je boodschappenlijst ineens niet meer voldoet, omdat hij goed genoeg is zoals hij is?
Zou dat niet heerlijk zijn? Gewoon die ene man tegenkomen die goed genoeg is zoals hij is?
Net zoals dat ik goed genoeg ben zoals ik ben!
Dat dingen wegvallen die er steeds meer toe lijken te doen, maar eigenlijk helemaal geen rol spelen in de liefde. Dat uiterlijk mooi is meegenomen, dat een pak hem goed staat ook, dat hij geen verkeerde sokken draagt, dat hij toevallig een leuke baan heeft en dito huis, dat er geen vervelende ex op de achtergrond een rol speelt. Doet dat er uiteindelijk toe?
Is het niet zo dat je valt voor iemand hoe hij kijkt, hoe hij lacht, hoe hij die arm om je heen slaat, naar je luistert, de juiste dingen zegt en soms juist niet, hoe hij je wil verrassen door eens kaarsjes aan te doen in huis in plaats van die grote felle hippe lamp die hij zo graag wou hebben, is het niet omdat hij precies weet wie jij bent en jij precies weet wie hij is?
Waarom lijkt het dan alsof er tegenwoordig allemaal andere dingen belangrijker zijn?
Waarom kan je niet gewoon goed genoeg zijn zoals je bent?
Abonneren op:
Posts (Atom)