'Ik kan me je helemaal niet voorstellen met een vriend,ik ken je alleen maar zonder, je bent al zolang single.'
De woorden dreunen na in mijn hoofd.
Mijn dierbare vriendin heeft me even met een klap terug op aarde gebracht.
Ineens word me duidelijk hoe men mij ziet, wat voor beeld er in de loop der jaren van me is gevormd.
De single vriendin ben ik. De vriendin die nooit met een man op feestjes komt, die nooit een jongen komt voorstellen, de vriendin die nooit met haar vriend hoeft te overleggen of ze wel langs kan komen.
Ik ben de vriendin die altijd alleen is.
Ik ben bijna het toonbeeld van de 'single vrouw'.
Waarschijnlijk ziet ze mijn verbeten gezicht en roept daarna dingen die mijn gemoedstoestand niet echt verbeteren.
'Je bent zo zelfstandig, je staat zo midden in de wereld, soms zou ik zo met je willen ruilen..echt'.
Met me willen ruilen?
Ik kijk haar aan en zie vanuit mijn ooghoeken haar twee kinderen in de gang lopen.
In haar woonkamer hangt het vol met foto's van deze twee prachtige kinderen en de trouwfoto van haar en haar echtgenoot.
Ze is al jaren gelukkig met deze leuke man en volgens haar is ze met de komst van de kinderen alleen nog maar gelukkiger geworden.
En dan zegt ze dat ze met mij wil ruilen?
Het gras lijkt altijd groener aan de overkant, maar in dit geval weet ik dat ze toch liever haar eigen gras heeft.
Dat van mij is namelijk verre van groen, en dat beseft ze maar al te goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten