Gewoon gewoon.

'Jij bent gewoon Nerida.'

Blijkbaar heb ik last van het ' girl next door syndroom', het meisje dat het echt lukt om een vriendschap aan te gaan met een man.
Een vriendschap die in stand blijft omdat het nooit verder gaat, geen zoen, geen sex, niets.
'Alleen maar' vriendschap.
Min of meer is/was dat het verhaal van mijn liefdesleven.
Ik kreeg vriendschappelijke schouderklopjes, die me fikse blauwe plekken opleverden (goh zo hard was het toch niet?), ze boerden in mijn bijzijn en hadden het over zaken die je als vrouw echt liever niet wilt horen. Soms vroeg ik me weleens af of ze nog wel door hadden dat ik ook een vrouw ben.
Was ik verworden tot Nerida, gewoon Nerida en geen vrouw, meisje, relatiemateriaal?
Okee, deze mannen waren geen relatiemateriaal, maar toch baal je als je het gevoel hebt dat je meer 'one of the guys' bent.

Op de een of andere manier is dat beeld uiteindelijk veranderd.
Ik merk het aan hun manier van kijken.De blikken die ik krijg als we uitgaan en ik in gesprek raak met voor hun onbekende mannen. De complimenten die ik krijg over hoe ik eruit zie.
De gesprekken die ineens niet meer gaan over hun nieuwste verovering.
Het is anders geworden.
Ik voel dat ik niet langer 'one of the guys' ben maar eindelijk in hun ogen,one of the girls.
En dat, ondanks dat ze geen relatiemateriaal voor mij zijn, voelt goed.
Eindelijk ben ik niet meer zo gewoon gewoon.