Weekend Break

Mijn bank bleek dit weekend een perfect toevluchtsoord.
Verscholen onder mijn kobalt blauwe dekentje, mijn hoofd rustend op een dik kussen.
Naast me op tafel een pot thee en een zak m&m's zonder pinda's omdat ik die met pinda's niet zo lekker vindt.De woonkamer voelde behaaglijk warm aan en er was niets op tv, dus galmden er zielige liedjes door mijn huis.

De ultieme weekendbreak zou ik haast zeggen, ware het niet dat het allemaal een façade was.
Daar lag ik dan op mijn bank verscholen voor de buitenwereld. Verstopt in mijn veilige thuishaven.
Waarom voelde ik me toch weer zo verdrietig?
Ik kan toch zo goed alleen zijn? En ik heb er soms toch ook zoveel behoefte aan..aan dat alleen zijn?
Waarom zit ik nu dan zielig te zijn omdat ik alleen ben?
De vragen gingen door mijn hoofd.

Het is niet het alleen zijn, maar het feit dat je nooit samen bent met iemand, en er dan voor kiest om alleen te zijn. Om dan even je eigen ding te doen, of je eigen weekend in te plannen.
Mijn alleen zijn begint steeds minder op een keuze te lijken, al vraag ik me vaak af of het ooit een keuze is geweest?
Het is nu eenmaal zo gelopen, ik en mijn alleen zijn.
Het niet hebben van een relatie is geen weloverwogen beslissing geweest maar iets waar ik steeds geen controle over leek te hebben.
Om me heen werd iedereen verliefd, storten zich vol overgave in de warmte en geborgenheid van de ander. En ik stond langs de zijlijn.
Kan het niet gewoon zo zijn dat sommige mensen de liefde aan zich hebben hangen?
Dat het voor hun haast vanzelfsprekend lijkt om tegen de liefde aan te lopen, alsof ze er geen enkele moeite voor hoeven te doen.

Het voelt soms alsof ik aan het zwemmen ben met diploma A en ik de rest in het grote zwembad zie dobberen met alle haalbare diploma's op hun badpakken/zwembroeken geplakt.
Ik hoor er niet echt bij.Dat stoort me.
Tegelijkertijd vroeg ik me hardop af, terwijl ik met mijn hand in de zak m&m's graaide: ' waar wil je dan zo graag bij horen?'.