Zomerliefde...

Fietsend door de stad zie ik de terassen vol zitten.
Mensen kletsen, mensen kijken, mensen drinken, mensen genieten.
Het zomerzonnetje wakkert gevoelens aan die in de winter diep verborgen zitten onder allerlei lagen.

De winter in al z'n pracht is niet mijn tijd van het jaar.
De donkere koude avonden die ervoor zorgen dat je hoofd op volle toeren draait.
Het overdenken van gevoelens, van zaken die zijn geweest of nog moeten komen.
Het is niet goed voor mijn algehele gemoedstoestand en ik weet niet goed hoe ik het elk jaar weer moet voorkomen. Het is de ultieme confrontatie met mezelf waar ik elk jaar het liefst voor weg zou lopen, maar wat met geen mogelijkheid kan.

Nu is er de zomer. De tijd waarin alles bloeit,groeit, schijnt en straalt.
Het lijkt wel alsof elke zonnestraal er persoonlijk voor zorgt dat de wereld om ons heen er nét even wat beter uit ziet. Dat dingen nét even wat soepeler gaan.
Het zorgt voor een leeg hoofd en een licht gevoel.
Het zorgt voor een glimlach, een explosie aan sproeten, voor een bruin kleurtje, blondere haren, dat je de deuren en ramen wilt openzetten.
En tijdens de zomer hoop ik elk jaar weer, diep van binnen, nooit uitgesproken, alleen maar gedacht, hoop ik weer op die liefde die de zomer in al zijn facetten nog nét even mooier maakt.