Het is weer eens zo'n dag. Zo'n dag dat je liever diep onder je behaagelijke warme dekbed was blijven liggen. Dat je die wekker niet had gehoord, dat de wereld even fijn door gaat met draaien maar dat jij er heel even niet aan mee doet. Je kop in het zand steken, struisvogelpolitiek bedrijven.
Terwijl ik dit zit te schrijven heb ik er eigenlijk wel spijt van dat ik het niet gewoon heb gedaan. Dat ik niet gewoon een dagje voor mezelf heb genomen. Heerlijk zwelgen in zelfmedelijden met alleen maar zielige muziek en chocolade, de typische vrouwen dingen die het leven op sommige momenten even erg aangenaam en draagbaar maken.
Het gekke is ook dat het dan weer niet helemaal te verklaren is waar dit troosteloze gevoel vandaan komt. Het weekend was leuk, ik heb maar op één moment gedacht dat ik op dat moment wel graag een man naast me had willen hebben. Het was tijdens een etentje in een druk restaurant.
Ik zat daar met familie om me heen, allemaal setjes, en ik was geen setje. En even, heel even, flitste dat door me heen. Het besef dat je wederom alleen bent, setjesloos, in je eentje.
De momenten dat, dat door me heen flitst worden gelukkig al steeds zeldzamer. Het is fijn om te bedenken dat je bepaalde gedachten toch daadwerkelijk op een plankje in je denkbeeldige kast kan zetten en het daar lekker laten verstoffen.
Zodat je ter zijner tijd nieuwe gedachten,die veel beter voor de gemoedstoestand van deze 'eeuwige' single zijn, kan omarmen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten