Een willekeurige avond..

Hij trekt meteen je aandacht.
Eigenlijk hoeft hij er niet veel voor te doen, zijn uitstraling is alles zeggend.
Hij vult een kamer, een ruimte.
Je hebt soms van die mensen die dat kunnen, of in zich hebben.
Vaak, denk ik, zonder dat ze het van zichzelf weten, of juist weer te goed van zichzelf weten.
Hij heeft van beide kanten trekjes.
Zelfverzekerd, flamboyant, onzeker, verlegen, macho achtig.
Iets in hem spreekt me aan, en ik kan maar niet benoemen wat dat iets toch is.
Zijn ogen kunnen je doordringend aankijken, zonder dat je je daar ongemakkelijk bij voelt.
Hij had me gezocht,en gevonden terwijl ik me verschool achter mijn kopje thee.
Mijn handen omklemden het warme glas en het maakte me minder gespannen.
Gek is dat, er is niets, er zal (hoogstwaarschijnlijk) ook nooit iets zijn en toch raakt het me.
Er is afstand en tegelijkertijd ook weer niet. Zijn passie is voor mij herkenbaar, zijn verleden raakt mijn verleden en door dat verleden zijn wij elkaar in dit heden tegengekomen.
We namen afscheid.
En dat was het..niets meer en niets minder.